Lanckorona

Niektórzy mawiają o niej „płuca Krakowa”. Już z tego powodu, na wycieczkę do Lanckorony, położonej 33 km na południowy zachód od miasta nikogo nie trzeba namawiać. Ta niewielka wioska usytuowana jest w Beskidzie Makowskim, nad rzeką Skawiną, na zboczu samotnej góry, na wysokości ok. 500 m n.p.m. Jej położenie zabezpiecza ją od mgieł, które wraz z koszmarnym smogiem duszą nieraz Kraków w swym mocnym uścisku.

Wioska należy do miejsc o wyjątkowej przejrzystości powietrza, co w połączeniu z jej położeniem sprawia, że nader często można podziwiać z niej piękne widoki m.in. na: Kraków,

klasztor kamedułów w Lesie Wolskim, Kalwarię Zebrzydowską wraz z sanktuarium, Babią Górę w Beskidzie Żywieckim. Lanckorona szczyci się także swym założeniem urbanistycznym z dobrze zachowaną architekturą o wiejskim charakterze.

Droga biegnąca obok świątyni prowadzi na szczyt Góry Lanckorońskiej (552 m n.p.m.),gdzie znajdują się ruiny zamku wzniesionego tu w XIV w. przez Kazimierza Wielkiego. W latach 1768-72 stanowił on jeden z głównych punktów oporu konfederatów barskich.

Miejscowość została założona prawdopodobnie przez kolonistów niemieckich w XIII w. W 1366 uzyskała prawa miejskie, które utraciła w 1934 r. Ośrodek jej założenia stanowi wyznaczony już w XIV w., rozległy plac o wymiarach 90/110 m. Pierwotnie z każdego jego rogu wychodziła jedna uliczka, potem układ ów zatarł się. Zabudowa placu jest zwarta i ustawiona do niego szczytem. Domy pobudowane głównie w 2 połowie XIX w. są parterowe, wzniesione w konstrukcji zrębowej, otynkowane. Ich dwuspadowe dachy z naczółkami są kryte gontem i mają daleko wysunięte okapy, które tworzą rodzaj podcieni bez słupów wspierających. Są to budynki dwu lub trójdzielne z sienią przejazdową z boku lub na osi. Najlepiej zachowana jest wschodnia pierzeja placu.

Ozdobą Lanckorony jest także gotycki kościół św. Jana Chrzciciela wystawiony w 2 połowie XIV w., w XVI w. przebudowany, przy czym najwyższa partia wieży i jej hełm pochodzą z XIX stulecia.